เรารู้อยู่แล้วว่าเมื่อเราอยากมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม เราจำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงไปจากรูปแบบเดิม อะไรที่มันแย่เราต้องปรับปรุงแก้ไข แล้วอะไรที่แย่ในประเทศไทยที่จำเป็นต้องปรับปรุงแก้ไขอย่างเร่งด่วนและเป็นวาระสำคัญในอันดับแรกสุด คำตอบคือเกือบทั้งหมดเป็นสิ่งที่แย่และต้องปรับปรุงแก้ไข ทุกอย่างแย่หมด และที่มาที่ไปของคำว่าแย่ก็คือ คนไทยไร้จิตสำนึกของความเป็นส่วนรวม คนไทยมีจิตใจโอบอ้อมอารีย์อย่างเห็นได้ชัดแต่พอชีวิตสบายเกิน จิตใจที่ดีเหล่านั้นจะกลายเป็นการดูถูกดูแคลนและไร้จิตสำนึกในส่วนรวมไปโดยสิ้นเชิง
หรือเรากำลังจะปฏิรูปประเทศไทย เพื่อให้คนไทยเข้าสู่ยุคความเห็นแก่ตัว หรือเราต้องการจะปรับเปลี่ยนประเทศไทยให้เข้าสู่ยุคเห็นแก่ตัว
เคยมีใครจำได้ไหมว่าถ้าหากย้อนกลับไปเมื่อ 40-50 ปีก่อนกลุ่มคนส่วนใหญ่ของประเทศไทยยังคงมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ แต่ในยุคปัจจุบันนี้ที่สังคมทุกวันล้วนแต่ตัวใครตัวมัน คนรวยก็จะรวยยิ่งขึ้น คนจนก็ไม่เคยหลุดพ้นจากความจน สวัสดิการของรัฐก็ยังไม่ตอบโจทย์แก่คนหาเช้ากินค่ำและมนุษย์เงินเดือนได้ บ้านและคอนโดผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดตามแนวรถไฟฟ้า ดูเหมือนการจราจรในเมืองหลวงจะพัฒนาไปอย่างรวดเร็วแต่ถนนหนทางก็ไม่ได้เพิ่มขึ้นต่างกับผู้คนและจำนวนรถบนท้องถนนกลับยิ่งทวีคูณจำนวนมากขึ้นทุกวัน นี่หรือคือการพัฒนา
แม้เรื่องหลักๆ จะถูกคิดและวิเคราะห์มาอย่างดีแล้วไม่ว่าจะเป็น ด้านการท่องเที่ยว ที่จะต้องเน้นคุณภาพ เพิ่มจำนวนนักท่องเที่ยวและทำรายได้ให้มากในแต่ละปี แต่ประเทศเรากลับมีแหล่งท่องเที่ยวที่เสื่อมโทรมลงทุกวันๆ แม้จะมีการพยายามหาแหล่งท่องเที่ยวใหม่ๆ ส่งคนเข้าไปรุกรานพัฒนาที่อันสวยงามและเป็นธรรมชาติมาสร้างรายได้ แต่กลับขาดการรณรงค์ให้คนเที่ยวมีจิตสำนึกถึงส่วนรวมและธรรมชาติของการอยู่ร่วมกัน
ในด้านอุตสาหกรรม แม้ประเทศไทยไม่ได้ถือว่าเป็นแหล่งอุตสาหกรรมหลักของโลก ในบางพื้นที่มีการตั้งนิคมอุสาหกรรม ผลิตสินค้าคุณภาพแต่ค่าแรงสำหรับแรงงานกลับต่ำกว่ามาตรฐาน
หรือในเรื่องของการศึกษา แม้ว่าเด็กไทยจะเก่งและชนะการประกวดแข่งขันโอลิมปิกด้านวิชาการหลายสาขา แต่คนส่วนใหญ่ยังใช้คำพูดที่ผิดๆ แถมครูบาอาจารย์บางคนยังสะกดคำไทยบางคำไม่ถูกต้อง และคนไทยก็ยังคงอ่านหนังสือกันไม่เกิน 4 บรรทัดต่อปี บางพื้นที่การศึกษายังเข้าไปไม่ถึง ต่างกับในเมืองที่มีสถานศึกษาค่าเทอมแพง หรือการศึกษาเว้นไว้เฉพาะคนรวยเท่านั้น
นี่หรือคือทางออกของประเทศ นี่หรือ??
