หากเรารู้สึกตัวทันยังสามารถช่วยกันได้ โดยถามตัวเองก่อนว่าเรารักประเทศไทยจริงหรือเปล่า ในความรู้สึกคนกว่า 70 ล้านคนรักประเทศไทยจริงๆ เกือบทุกคน แต่มีเพียง 10 ล้านคนเท่านั้นที่รัฐทุ่มเทงบประมาณมากมายเพื่อให้เขาอยู่ดีกินดี แล้ว 10 ล้านคนเหล่านั้น เขารักประเทศไทยแค่ไหน หรือหวังเพียงกอบโกย อดคิดในทางไม่ดีไม่ได้เพราะถ้าพวกเค้าหวังดีทำไมประเทศไทยยังพัฒนาไปไม่ถึงไหน บางคนบอกมันง่ายที่จะจัดการผู้บริหารประเทศปฏิรูปประเทศไทย แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ล่วงเลยมาจนถึงวัยอันแก่เฒ่าแล้ว (แล้วไหนบอกว่าจะจัดการ)
เพิ่มเติมคลิปนี้ ดูเอาว่าปัจจุบันนี้ เราควรจะมีการพัฒนาปรับปรุงระบบการศึกษาได้หรือยัง บางทีอาจไฮเทคเกินไปสำหรับประเทศไทย สำหรับเรา บางคนอาจคิดว่าเป็นแค่การโฆษณา ทำจริงๆ คงไม่ได้ นั่นก็แล้วแต่ความคิด แม้เราอาจจะไม่ต้องถึงกับใช้เทคโนโลยีขนาดนี้กับการเรียนการสอน แต่แนวคิดที่จะให้เด็กเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้เมื่อหลายปีก่อนมันยังคงหลงเหลืออยู่ในระบบการศึกษาไทยอีกหรือเปล่า
ประเทศเราอาจจะมีโรงเรียนอนุบาลที่มีค่าเล่าเรียนแพงมากและคิดว่าเด็กที่จบออกมาจะมีคุณภาพ แต่เปล่าเลย หลายแห่งสอนแค่ให้เด็กสอบเข้าเรียนชั้นประถมโรงเรียนมีชื่อได้เท่านั้น และสถาบันการศึกษาที่เน้นให้เด็กๆ จินตนาการมันหมดไปตั้งแต่เด็กเรียนจบชั้นอนุบาล เพราะตั้งแต่ประถมไปจนถึงปริญญา เราไม่มีสถาบันการศึกษาไหนต่อยอดให้เด็ก มีแต่การท่องจำและจบออกมาก็ต้องไปเป็นพนักงานกินเงินเดือน ถึงเวลาหรือยังที่เราจะปฏิรูปประเทศไทย เราจะปรับเปลี่ยนระบบการศึกษาให้ก้าวกระโดดแซงประเทศอื่นในอาเซียนได้
หมดยุคความเย่อหยิ่งว่าเราไม่เคยเป็นเมืองขึ้นของประเทศไหนได้แล้ว หมดยุคความเย่อหยิ่งที่ประเทศเราอุดมสมบูรณ์ได้แล้ว หมดยุคความเย่อหยิ่งที่ประเทศเราจะไม่พึ่งพาประเทศอื่นได้แล้ว เพราะอีก 10-20 ปี หากเรายังคงหยุดนิ่ง อาจจะต้องกลายเป็นเดินตามหลังคนอื่นและต้องร้องขอแต่ความช่วยเหลือไปทุกเมื่อด้วยซ้ำไป ต้องการอย่างนั้นหรือคนไทย..
